zejść

1. Zejść, schodzić na bezdroża, na manowce «zacząć postępować źle, nieuczciwie»: Orędzie fatimskie tchnie miłością Serca Matki, które jest zawsze otwarte dla dziecka, nieustannie mu towarzyszy, zawsze o nim myśli, nawet wtedy, gdy dziecko schodzi na bezdroża i staje się „marnotrawnym synem” (...). Jan Paweł II, Przemówienia. Haru (...) musi iść do szpitala, gdzie niebawem umiera, uprzednio popadając w rozstrój umysłowy. Keiko schodzi na manowce, Koichi zabrał się z domu z jakąś prostytutką (...). A. Garbicz, Kino.

2. Zejść, schodzić na czyjś, na jakiś temat, na temat czegoś, na jakieś tory, na kogoś, na coś itp. «o dyskusji, rozmowie: zmienić, zmieniać początkowy temat, wątek, skoncentrować się, koncentrować się wokół sprawy, która nie była zaplanowana, pojawiła się spontanicznie»: Rozmowa zeszła na temat zapisów w dzienniku okrętowym. K. O. Borchardt, Szaman. Rozmowa zeszła na tory rewizjonistyczne i pogrążyliśmy się w rozważaniach o wyższości gospodarki prywatnej i rynkowej nad państwową i prywatną. D. Passent, Choroba.

3. pot. Zejść, schodzić na dziady «stać się, stawać się nędzarzem, żebrakiem, zostać bez środków do życia»: Zeszliśmy na dziady – powiedziała Jaśka. – Nie ma nawet czym zahandlować. J. Krzysztoń, Wielbłąd.

4. Zejść, schodzić na niczym «upłynąć, upływać bezczynnie, bezowocnie, nie przynosząc żadnych rezultatów»: Przyszła Kaśka i cały dzień zszedł nam na niczym. Roz tel 1997.

5. euf. Zejść z areny życia «umrzeć»

6. pot. Zeszło z kogoś powietrze «ktoś stracił ochotę, siłę, zapał do robienia czegoś, ktoś się zmęczył lub zniechęcił»

Zejść do roli kogoś, do jakiejś roli zob. rola 5.

Zejść komuś z drogi zob. droga 28.

Zejść komuś z oczu zob. oko 78.

Zejść na drugi, dalszy plan zob. plan 3.

Zejść na psy zob. pies 26.

Zejść na śliską, na złą drogę, na drogę zła, zejść z prostej drogi zob. droga 38.

Zejść z afisza zob. afisz 3.

Zejść z prawej drogi zob. II prawy 2.

Zejść z tego świata zob. świat 38.